۱۲ ژانویه۰۴:۰۱
۱.
بلافاصله بعد از این‌که سال جدید این‌ها تحویل شد، چند تا از دوستان ایرانی تماس گرفتند سال نو را تبریک بگویند: « سال نو مبارک، همراه با سلامتی، همراه با این، آن، آن‌ها و ...». گوشی را چسبانده بودم به گوشم، مثل این‌ها که دارند به زبانی که بلد نیستند رادیو گوش می‌دهند فقط گوش می‌دادم؛ یا مثل کسانی که نمی‌فهمند طرف مقابل چه دارد می‌گوید، فقط اگر طرف بخندد می‌دانند یک چیزی هست که باید خندید. واقعاً نمی‌دانستم چه واکنشی باید نشان بدهم؛ یا چه جوابی حتی ؛ لال ِ لال. دست آخر که حرف‌هایشان تمام شد، گفتم: «ممنون. برای تو هم».
۲.
دو سه نفر هم به صورت پیامکی تبریکات صمیمانه و آرزوهای خود را ارسال کردند. در میان این‌ها یکی بود که هنوز زبان فرانسه به آن صورت نمی‌داند. پیامکش را که باز کردم دیدم دو صفحه است؛ با یک عالمه آرزوهای قلمبه سلمبه که برای ابرازش به کلمه‌های خیلی سخت نیاز داری. حالا دانستن کلمه یک طرف، بلد بودن دیکته‌اش هم طرف دیگر. باز هم نمی‌دانستم باید چه پاسخی بدهم؛ درست مثل کسانی که برای اولین بار یک وسیله‌ای چیزی می‌بینند نمی‌دانند باید با آن چه کار کرد و دو ساعت فقط نگاهش می‌کنند. دست آخر، جواب دو تایشان را ندادم، می‌دانستم sent 2 all* است و این‌قدر توی لیستشان آدم هست که اگر جوابی از طرف من نرود آب از آب تکان نمی‌خورد. برای یکی هم نوشتم « ممنون. همچنین».
۳.
از تبریکات هیچ کدام از دوستان خارجی خبری نشد.
۴.
سال نوی میلادی در بین ایرانی‌ها خیلی خیلی خیلی بیشتر از خود فرانسوی‌ها گرامی داشته می‌شود. آن‌قدر گرامی که خود سال نوی میلادی دچار توهم شخصیتی می‌شود، به دور و بر خودش هی نگاه می‌کند و دست آخر می‌گوید: « این‌ها چرا این‌طوری می‌کنند؟! مشکل از من است یا این‌ها یا فرانسوی‌ها؟»
* passive است برای همین send نوشته نشد.
۱ ژانویه ۲۰۱۴.
