۸۲.

صدای جیغ زنی چرت همه مان را پاره کرد. آخر شب بود و تقریبا تمامی مسافران  از خستگی در حال چرت بودند. دسته جمعی برگشتیم سمت صدا و با علامت سر از یکدیگر جویا شدیم که چه شده است. صدا از ته واگن بود. ولی کسی متوجه نشد. ایستگاه بعدی بایستی پیاده می‌شدم. وقتی از سر جایم بلند شدم مردی سیه چرده (آسیایی بود) گفت

ـ مبایلشُ زدن. 

ـ (چشمانم چهار تا شد) نه؟! 

ـ چرا زدن :|
دختر کناری‌ام  (معلوم بود از سر کار بر می‌گردد، بلوز دامن مرتبی تنش بود.)گفت:

ـ  از کدوم خروجی میری؟ سمت چپی یا راستی؟ اگه راستی ُمیری با هم بریم.

بعد به دست راستش که آرامی از توی کیفش در آورد اشاره کرد. توی دستش اسپری خردل بود:|

دید تعجب کردم. گفت:

ـ  همیشه باهامه. چون خطرناکه. باید یکیش ُداشته باشی.

ـ من خارجی هستم. یکی از اینا رو داشته باشم و پلیس بگیرتم بهانه دستش میاد اقامتم ُ باطل کنه! (البته قبلا چند سالی اسپری خردل داشتم،ولی تاریخ مصرفش گذشت متاسفانه و مجبور شدم منهدمش کنم!)

~:~:~:~~:~:~:~

حدود دو سه ماهی می‌شود که هر هفته یکی از دوستانم می‌گوید « مبایلم ُزدن». زدند. به همین راحتی. توی مترو هم که سوار می‌شوی مرتب به زبان فرانسه انگلیسی آلمانی و یکی دو تا از کشورهای حوزه چشم بادامی‌ها تکرار می‌کنند «جیب‌برها توی واگن هستند. مراقب کیف و وسایل شخصی خود باشید.»

و اما شگرد برادران و خواهران دزد به این منوال است که: ابتدا کمین می‌کنند، قربانی مورد نظر را زیر نظر می‌گیرند و وقتی در مترو قرار است بسته شود مبایل یا کیف عزیزمان را می‌قاپند و سریع میپرند بیرون. در هم بسته می‌شود و صاحب کیف یا مبایل دیگر نمی‌تواند به دنبال دزد محترم برود. بنابراین یکی از جاهای خطرناک توی واگن نزدیک در است. امشب داشتم با خود فکر می‌کردم این طوری که توی مترو مرتب تذکر می‌دهد آدم تمام آدم‌های اطرافش را دزد می‌بیند. هر بی‌نوایی هم که کنارت نشسته باشد، تا نیم خیز شود و بخواهد بلند شود از مترو پیاده شود، آدم هزار جور فکر درباره‌اش می‌کند. خلاصه که در امان نیستیم.

                                                                      ~:~:~:~~:~:~:~
اینها رو توی مترو نوشتم. آخر متن بودم که آقای جوان محترم  توی بلندگوی آبکشی سقف گفت: «کیف قاپ ها توی...» فکر کنم با من بود که گوشی را بگذارم توی جیبم. هر چند گوشی دوستم را از توی جیب پالتویش در آورده بودند و اطرافیان هم دیده بودند و به دوست بی‌نوای بنده یک کلمه هم نگفته بودند، حتی اشاره!

.

.

بی‌ربط با ربط: نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست؟ (همایون شجریان داره شعر سیمین بهبهانی رو می‌خونه...چرا رفتی؟...)

هشت آوریل

۸۱.

پارسال فاطمیة ایران بودم؛ بعد سال‌ها وجود داشتم؛ برای اولین بار؛ سرگردان بین پرچم‌های سیاه ِ رقصان ِ "یا فاطمة الزهراء"و امسال...

هیچ چیز نفهمیدم ، هیچ چیز...از این حروف، از این اسم، از این ایام...از این...

.

.

پ.ن:

ـ چقدر بین بهار تا بهار فرق است...چقدر فرق است...چقدر ...

ـ وقتی آیه آیه درد، پر پر،خونین می‌شوی.

چهارم آوریل 

بهار خونین.

پاریس

۸۰.

فرانسوی‌ها یک عادت یا رفتار یا قانون جمعی  ِمشترک ِبسیار خوب دارند؛ وقتی  از مکانی خارج یا به آن داخل می‌‌شوند، درب ورودی یا خروجی را با صبوری برای نفر  ِپشت ِ سری نگه می‌دارند؛ حتی اگر عجله داشته باشند. بدین ترتیب دیگر دری توی صورت نفر قبلی یا بعدی نمی‌آید. بعد هم از هم تشکر می‌کنند. یک عادت یا رفتار یا قانون جمعی دیگرشان هم این است که کسی در ورود یا خروج از مکانی با نفر روبرویی برخورد نمی‌کند؛ احترام یکدیگر را نگه می‌دارند؛ ممکن است آن یکی در را نگه دارد تا نفر دیگر وارد یا خارج شود، و بعد خودش وارد یا داخل شود؛ البته جز در متروها!

~:~:~:~:~:~:~

این‌که آدم سرش را پایین نیندازند و طوری رفتار نکند که انگار هیچ کسی جز خودش وجود ندارد خیلی خوب است؛ این‌که وقتی بین مردم هستی متوجه اطراف باشی تا افراد را رعایت کنی و کسی را له نکنی! تصور کنیم داریم از جایی خارج می‌شویم، یک نفر هم پشت سر ماست، و ما بی توجه به او در را رها کنیم؛ چقدر بی اخلاقی و خلاف دانایی است؟! حالا اگر شما هم تا به حال در را برای نفر بعدی نمی‌گرفتید من بعد این کار را انجام دهید. امتحان کنید؛ حس "بت من" بودن بهتان دست می‌دهد.

.

.

.

پ.ن: هر وقت می آیم ایران این کار را انجام می‌دهم؛ ولی در نهایت تبدیل به دربان می‌شوم؛ مثل بابای مدرسه که می‌آید وسط خیابان یک علامت "ایست" دستش نگه می‌دارد تا کلی بچه از خیابان رد شوند. هیچ کس هم نه نگاهم می‌کند نه تشکر؛ یحتمل هم با خودشان می‌گویند دیوانه است بی‌نوا دختر.

سوم آوریل ۲۰۱۴.

۷۹.

توی مغازه داشتم کفش‌ها را نگاه می‌کردم؛ دیدم یکی دارد با صدای شبیه داد می‌گوید: « نکن بچه. دست نزن به چیزی؛ می‌ریزه کف زمین، خانومه (صاحب مغازه) می‌خورتت ها!»...نگاه کردم دیدم یک پسر پنج شش ساله است که دارد مثل توپ بین ردیف‌های کفش و لباس غلت می‌خورد. مامان بابایش هم مشغول تصمیم گیری برای انتخاب کفش؛ بهشان می‌خورد پنجاه و چهار پنج داشته باشند.

هر از گاهی مامان خانم  سرش را برمی‌گرداند سمت پسر بچه، نصف جمله‌ی بالا را رو به او و بقیه‌اش را در حالی‌ که سرش را برگردانده بود سمت همسرش با حرص تکرار می‌کرد. مغزم روی "می‌خورتت‌ها" گیر کرده بود؛ توی قرن بیست یک و توی یک شهر مدرن چنین اصطلاحی.

اول آوریل ۲۰۱۴.

سال نود و سه.

سلام :)

سال نوی تمامی شما، از اولین تا آخرین لحظه، ثانبه به ثانیه، نیکو، نورانی، آرام و شاد باد؛ در محافظت و پناه یگانه دادار هستی.

.

.

النجم الثاقب.

پ.ن: اگر می‌شد با مداد رنگیام گوشه کنار این نوشته رو نقاشی می‌کردم، گل می‌کشیدم یا طرح اسلیمی می‌زدم. ولی خب نمی‌شه. یا مثلا اگر می‌شد اینجا طاقچه درست می‌کردم لبش گلدون می‌چیدم. سماور می‌ذاشتم، با چای تازه دم، با عطر بهار نارنج...

.

.

بیست و نه مارس دو هزار و چهارده

پاریس.

۷۸.

آن‌قدر سرم شلوغ بود و خانه نبودم که نرسیدم ناهار و شام درست کنم؛ برای این‌که نمیرم مجبور شدم بروم یکی از ساندویچ فروشی‌های نزدیک خانه که همیشه‌ی خدا غلغله است؛ پر از سیاه پوست و عرب. قبلاً با خودم عهد کرده بودم پایم را توی این مغازه نگذارم. بیشتر کارکنانش شبیه وهابی سلفی‌ها هستند؛ ریش همه‌شان بلند و نامنظم و بی ریخت است؛ مثل زمینی که تویش همین طور علف هرز در آمده باشد و سال‌ها کسی نرفته باشد سر و سامانی به زمین‌ها بدهد. آن‌قدر افتضاح که همیشه دلم می‌خواسته یکی دست و پای این‌ها را ببندد، ریش‌های زشتشان را قیچی و مرتب کند. سیبیل هم، یا ندارند یا خوب کوتاه کرده‌اند، شلوارشان هم تا بالای قوزک پاست و جورابشان را تا بالا کشیده‌اند. خیلی اتفاقی توی فیس بوک یک ویدئو از  بریدن سر پسر جوان شیعی سوری دیده بودم؛ از همان‌جا هم خوف برم داشته بود، هم شوکه شده بودم، هم توی حس نفرت و انزجار فرو رفته بودم. برای همین عهد کرده بودم توی این مغازه نروم ؛ فکر می‌کردم خرید که کنم می‌رود توی جیب افراد متمدنی که سر می‌برند. (حیف کلمه‌ی "وحشی" برای این‌ها.)

امشب چاره‌ای نداشتم؛ رفتم. صف سفارش خیلی شلوغ بود. جز من هم یک دانه خانم توی مغازه نبود؛ سیبیل در سبیل، سیبیل! پسرهای جوان توی مغازه هم که الحمدلله رب العالمین کور تشریف داشتند. مرتب می‌چرخیدند و تکان می‌خوردند؛ انگار نه انگار که یکی پشت سرشان ایستاده، ممکن است بزنند بهش یا لهش کنند، حالا خانم بودنش پیش کش. مرتب مجبور بودم خودم را جمع و جور کنم تا  به تنم نخورند. همین طور که منتظر بودم، یک آقایی با لباس قصاب‌ها، با ریش‌های بلند فر ِ وز وزی، بدون سبیل نزدیکم شد گفت:

ـ مادام شما تنهایید؟

ـ بله تنها هستم.

ـ چی می‌خواید؟

ـ فلان چیز. 

اشاره کرد از توی صف بیایم بیرون و بعد گفت: بیاید این جلو بایستید.

رفتم آن گوشه ایستادم و پنج دقیقه هم نشد که سفارشم را داد دستم و تمام. بقیه‌ی پول را هم که می‌خواست بدهد، حواسش را جمع کرد دستش نخورد به دستم. برادر خوب و با غیرتی بود، فقط حیف که وهابی یا سلفی بود؛ خیلی دلم می‌خواست آخرش به جای خداحافظی بگویم "یا علی". ولی دعا می‌کنم یا از شیعیان شود یا یک سنی درست درمان، که مرا از توی صف ذکور کشید بیرون ؛نگذاشت برادران محترم زیر دست و پایشان لهم کنند. (البته خدا خواسته بود؛ برادر محترم کاره‌ای نبود!)

 

ده مارس

۷۷.

هفته‌ی پیش، "مریم رجوی"، سرکرده‌ی منافقین، و دار و دسته، "برنارد کوشنر" وزیر خارجه‌ی دولت سارکوزی و "جان بولتن"، سیاست مدار محافظه‌کار آمریکایی، دور هم در پاریس جمع شده بودند. در جریان این گردهم‌آیی شاعرانه، عاشقانه و انسان دوستانه که قرار گرفتم با خودم گفتم "این که از اروپا و آمریکا . دو یا سه هفته پیش نزدیک سفارت ایران در بیروت بمب گذاشتند. شب تولد حضرت محمد (ص) یکی از دیپلمات‌های ایران در صنعا را به شهادت رساندند. چند هفته قبلش هم عرستانی‌ها باز یک بمب دیگر نزدیکی خانه‌ی فرهنگ ایران در بیروت منفجر کردند. آن هم از آن سربازهای بی‌نوا که لب مرز اسیر شدند. در نتیجه این هم که از آسیا. با این حساب آقای با سواد و حقوق‌دان ما متوجه عشق مفرط سرکرده‌های کشورهای همسایه و غیر همسایه به ما شده‌ است یحتمل که این‌قدر را به را می‌گوید «ما دنبال دوستی با کشورهای فلان و فلانیم!» خب پسر گلم وقتی بچه‌ی همسایه هی ماهی‌های حوض خانه‌ی شما را دانه دانه توی دستش خفه می‌کند، آدم هی دندان‌هایش را توی صورتش به نمایش نمی‌گذارد که " نه نمی‌خواست ماهیمون ُ خفه کنه که! ماهی شعور نداشت رفت تو دستش، دستشٌ محکم پیچید دور خودش خفه شد. ما با هم دوستیم!"

پسر جان سلطنت طلب‌ها و کسانی که از نظام ایران بیزارند هم حالشان از این منافقین به هم می‌خورد از بس جنایتکارند. این جلسه‌ی آمریکایی‌ها و فرانسوی‌ها با این‌ها توی فرانسه نشان داد چقدر عاشق ما هستند. حالا هی بگو دوستیم دوستیم دوستیم! (بخوانید تو رو خّدا با ما دوست بشید، ما رو نخورید!)

.

.

یادم باشد جریان دید و بازدیدم با منافقین محترم، جلوی درب دانشگاه را این‌جا درج کنم. اگر بدانید چقدر نازنینند این عزیزان و چه دست محبتی بر سر بنده کشیدند.

تاریخ: درد که تاریخ ندارد که! دارد؟!