.إِنِّی مُهَاجِرٌ إِلَى رَبِّی.

توی مغازه داشتم کفش‌ها را نگاه می‌کردم؛ دیدم یکی دارد با صدای شبیه داد می‌گوید: « نکن بچه. دست نزن به چیزی؛ می‌ریزه کف زمین، خانومه (صاحب مغازه) می‌خورتت ها!»...نگاه کردم دیدم یک پسر پنج شش ساله است که دارد مثل توپ بین ردیف‌های کفش و لباس غلت می‌خورد. مامان بابایش هم مشغول تصمیم گیری برای انتخاب کفش؛ بهشان می‌خورد پنجاه و چهار پنج داشته باشند.

هر از گاهی مامان خانم  سرش را برمی‌گرداند سمت پسر بچه، نصف جمله‌ی بالا را رو به او و بقیه‌اش را در حالی‌ که سرش را برگردانده بود سمت همسرش با حرص تکرار می‌کرد. مغزم روی "می‌خورتت‌ها" گیر کرده بود؛ توی قرن بیست یک و توی یک شهر مدرن چنین اصطلاحی.

اول آوریل ۲۰۱۴.